Pierwsze odpowiedzi to wszystko to co jest związane z naturalnym, jak najbardziej pełnym i konstruktywnym wpieraniem rozwoju dzieci (jak mama 8-latki i 5-latka), ale… dochodząc do sedna, do jak największego wspólnego mianownika –> Szkoła Bosych Stóp™ to moje drugie dzieciństwo – moje dorośliństwo. Przyjęłam odpowiedzialność na siebie i zdjęłam oczekiwania z dzieci. Jaką odpowiedzialność i jakie oczekiwania? Za zabawę. Czuję, że nie muszę się tłumaczyć dlaczego spędzam dwa bite dni na pleceniu gigantycznej pajęczyny nad strumieniem albo dlaczego buduję tipigloo (nasza nazwa na igloo osadzone na drewnianej konstrukcji po tipi i przykryte masą śniegu). Kiedyś bym powiedziała, że robię to dla dzieci, żeby – uwaga – stworzyć im optymalne warunki do kreatywnego rozwoju. I tym samym stworzyłabym oczekiwanie, że one (dzieci) będą się tym co ja stworzyłam bawić, będą się tym cieszyć,a może nawet mi jeszcze podziękują za pracę. Dzisiaj powiem – bo chcę! Bo mnie to cieszy, bo lubię, bo mnie to fascynuje. Nikt nie jest zobowiązany do podziękowań, ani tym bardziej do zabawy tym co stworzyłam, a mi nie będzie przykro. Będzie to dla mnie informacja, że można zbudować coś lepszego, ciekawszego (co nie znaczy, że tylko ja jestem tutaj budowniczym; każdy buduje i tworzy to na co ma ochotę). Będzie to dla mnie sygnał i kolejne zabawowe wyzwanie. Dzieciństwo spędziłam w mieście, z wycieczkami do lasu, na działkę, na pole, nad jezioro. Ale mocno czuję, że wolałabym odwrotnie, czyli spędzać życie w lesie z wycieczkami do miasta. Tak mamy w Szkole Bosych Stóp™.

Z wykształcenia jestem m.in. pedagogiem, terapeutą, coachem. Wiem jak to wszystko co robimy ubrać w ładne słowa, żeby mądrze brzmiało, ale… wolę po prostu – chodźcie do lasu, bo jest fajnie.

Izabela Anna Stefańska